Decyzja o zorganizowania oddziału zapadła na odprawie u Naczelnego Wodza Wojska Polskiego. Głównym dowódcą został generał Zygmunt Bohusz-Szyszko. Pięć tysięcy Polaków  umundurowanych i wyposażonych we francuski sprzęt (nic za darmo, pieniądze pochodziły z kredytów otrzymanych od państw „sojuszniczych” jeszcze przed wojną) początkowo wzięło udział w wojnie między Finlandią, a Związkiem Sowieckim.

8 maja 1940 roku Brygada została przetransportowana do Norwegii gdzie stoczyła zacięty pojedynek w bitwie o Narwik. Polacy stracili 97 żołnierzy oraz niszczyciel ORP „Grom”, który trafiony rakietą zatonął wraz z 59 członkami załogi.

Po ewakuacji do Francji, gen. Władysław Sikorski udekorował sztandar Brygady Orderem Virtuti Militari V klasy. Rozwiązanie „Polish Brigade Narvik” nastąpiło 21 sierpnia 1940 roku, wszyscy członkowie wcieleni zostali do 1 Dywizji Pancernej. Tradycje jednostki kontynuował Batalion Strzelców Podhalański, który w przyszłości miał stanowić trzon odrodzonej Brygady do czego jednak nie doszło. Sztandar spłonął w sierpnia 1944 roku. Spłonął tak jak marzenia Polaków na emigracji o wolnej Polsce.