to raczej nic dobrego. Kościół pozbędzie się autorytetów, instytucja papieża straci na swej ważności, będzie już tylko bardziej przypominać kolejny rząd, kolejnego premiera, który nie uczyni nic dobrego. wygasną wszelkie emocje związane z pewnym duchowym kontaktem wiernych z papieżem, który przecież – przynajmniej do tej pory oczywiście – był kimś, w kim ludzie znajdowali oparcie, pocieszenie – choćby poprzez myśl o jego czynach, myśl o nim, modlitwą. do tego dochodzą najbardziej przyziemne odczucia człowieka – wybór papieża jest wielkim wydarzeniem. a co do wyboru – potencjalny kandydat ma prawo odmówić, a jeśli podejmuje się takiej funkcji, to powinien liczyć się z tym, że będzie prowadził ten lud jak najdłużej się da – a nie z góry zakładał „ach, jeszcze ze trzy latka i wio do castel gandolfo” (akurat jeśli chodzi o Franciszka, to wcale nie musi być luksusowa willa, to tylko był przykład). abdykacja zawsze jest z poważnego powodu. jeśli była z powodu niepoważnego, to ludzie się z tego śmiali a były władca tracił wszystko w ich oczach (przykład – mówię tu o jednym z angielskich królów, nazwiska nie pamiętam ale to bodajże brat Jerzego V, rzucający tron dla pewnej pospolitej w oczach ludu amerykanki). nie chcę, żeby ludzie śmiali się z papieża. nie chcę, żeby pontyfikat (to piękne słowo) zamienił się w kadencję (brzydkie słowo). Franciszek jest dobrym człowiekiem, tak mi się przynajmniej wydaje, ale jego decyzje działają na niekorzyść. historia to oceni, ale, bardzo ostrożnie mówiąc, teorie spiskowe o ingerencji złych sił w działalność tronu św. Piotra wydają się już nie być takie bezsensowne ;] lecz bądźmy dobrej myśli 🙂