Marszałek wielki litewski w latach 1791 – 1794, publicysta, poeta, pedagog, tłumacz, działacz patriotyczny, a przede wszystkim sygnatariusz Konstytucji 3 maja. 

Ignacy Potocki, urodzony 28 lutego 1750 roku w Radzyniu Podlaskim, był synem Eustachego herbu Pilawa, litewskiego generała artylerii, oraz Marianny Kątskiej (Kąckiej). Po ukończeniu nauk w  Collegium Nobilium w Warszawie, przeniósł się do Rzymu, gdzie studiował prawo.

Po powrocie do Polski w 1771 roku zajął się pisarstwem, które stało na tak wysokim poziomie, iż już w dwa lata później otrzymał funkcję pisarza wielkiego litewskiego. Początkowo jako przeciwnik króla Zygmunta Augusta, wszedł w skład Stronnictwa Patriotycznego, któremu udało się porozumieć z monarchą. Potocki stanął na czele owego ugrupowania, na którego czele stworzył projekt Ustawy Rządowej, zwanej Konstytucją 3 maja, zatwierdzoną następnie przez Sejm Czteroletni. W 1778 odznaczony Orderem Orła Białego.

W trakcie Sejmu Rozbiorowego w latach 1773 – 1775 został członkiem Komisji Edukacji Narodowej, z polecenia której stworzył projekt reformy szkolnictwa średniego. Od 1775 do 1788 piastował funkcję przewodniczącym Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych, zajmującego się przeprowadzaniem reform szkolnych, oraz tworzeniem podręczników.

Podczas insurekcji kościuszkowskiej, początkowo działając na emigracji, po powrocie do kraju stał się jednym z głównych przywódców, reprezentując skrzydło umiarkowane. Przez cały okres walk, działał w Radzie Najwyższej Narodowej, czyli cywilnej władzy powstańców.  Po przegranej negocjował z Suworowem warunki kapitulacji, proponując mianowanie na króla Polska wielkiego księcia Konstantego.

Zmarł 30 sierpnia 1809 roku w Wiedniu, pertraktując z Napoleonem włączenie Galicji do Księstwa Warszawskiego