Włodzimierz Marszewski został przez Leszka Żebrowskiego określony mianem człowieka „formatu prezydenckiego”. Całe swe życie poświęcił walce o Polskę. Śmiało postawić go można w jednym szeregu z najważniejszymi postaciami polskiego podziemia niepodległościowego.

Włodzimierz Marszewski urodził się 19 stycznia 1891 roku w Domaniewicach koło Nowego Miasta. Po zdaniu matury przeniósł się do Handelschule w Lipsku gdzie rozpoczął studia trwające do 1912 roku. Następnie zamieszkał w Paryżu gdzie podjął się pracy na stanowisku urzędnika bankowy.

W trakcie I wojny światowej zaciągnął się ochotniczo do wojska rosyjskiego, gdzie działał w grupie zwiadowców konnych w Preobrażeńskim Gwardyjskim Pułku Piechoty. Za odwagę został odznaczony Krzyżem św. Jerzego. Po wybuchu rewolucji bolszewickiej Marszewski przez Murmańsk przedostał się do Francji gdzie zaciągnął się do Armii Polskiej, organizowanej przez gen. J. Hallera, otrzymując stopień porucznika.

Ponadto Marszewski rozpoczął współpracę  z Komitetem Narodowym Polskim (polityczna reprezentacja Polski na arenie międzynarodowej), którego prezes Roman Dmowski wysłał go jako adiutanta Mariana Seydy z misją do USA. W Ameryce prowadzono misję werbunkową do Armii Polskiej. Awansowany na stopień kapitana, Marszewski został attaché wojskowym przy gen. Z. Brynku kierowniku wydziału wojskowego w ambasadzie RP w Waszyngtonie.

Po wybuchu wojny polsko – bolszewickiej na własną prośbę został zwolniony ze stanowiska, powracając do Polski. Już po wielkim zwycięstwie i zakończeniu konfliktu, w latach 1922-1929 Marszewskiego zatrudniono w Stowarzyszeniu Kupców Polskich i w Radzie Naczelnej Organizacji Ziemiańskich. Następnie rozpoczął wydawanie czasopisma „Głos Pracy Polskiej” będącej organem Zwiazków Zawodowych „Praca Polska” ideowo związanych z Narodową Demokracją.

Od 1926 roku Marszewski został działaczem Obozu Wielkiej Polski utworzonego przez Romana Dmowskiego w tymże roku. W Stronnictwie Narodowym został nieoficjalnie oddelegowany do utrzymywania kontaktów między narodowcami, a chadecją i ONR. W 1936 roku brał udział w rozmowach Frontu Morges (porozumienie partii opozycyjnych względem sanacji).

W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku Marszewski otrzymał przydział w biurze cenzury. Następnie wyjechał do Paryża gdzie zgłosił się do dalszej pracy przy boku gen. W. Sikorskiego. Z rozkazu Naczelnego Wodza udał się do kraju w celu skontaktowania z działającymi w konspiracji stronnictwami politycznymi.

Od 1940 Marszewski działał w organizacji „Uprawa” zajmującej się dostarczaniem środków materialnych dla ZWZ, a później AK. Jednocześnie współpracował ze Stronnictwem Narodowym. Po akcji scaleniowej AK z NSZ w marcu 1944 roku objął funkcję szefa wywiadu KG NSZ-AK.

Podczas Powstania Warszawskiego przebywał na Ochocie, skąd miał zostać wywieziony do obozu pracy w Pruszkowie, udało mu się jednak zbiec z transportu. Powracając w okolice Warszawy wraz z pozostałymi na wolności działaczami Stronnictwa Narodowego rozpoczął próby odbudowania struktur ogólnopolskich. Brał udział na naradzie, w której postanowiono o utworzeniu nowej organizacji wojskowej Narodowe Zjednoczenie Wojskowe (NZW). Wchodząc w skład Komisji Wojskowej SN, Marszewski związał się z ruchem narodowym, któremu pozostał wierny do końca życia.

Od marca 1945 roku kierował Wydziałem Wojskowym, a następnie Oddziałem II (wywiadowczym) NZW. Po wyjeździe na zachód Komendanta Głównego ppłk. T. Danilewicza „Kossaka” Marszewski pełnił obowiązki Komendanta do marca 1946 roku.

Mniej więcej w tym samym czasie został współtwórcą Komitetu Porozumiewawczego Organizacji Demokratycznych Polski Podziemnej (KPODPP). Była to nieformalna kontynuacja Polski Podziemnej z lat okupacji. W jej skład wchodzili reprezentacji Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, Stronnictwa Niezawisłości Narodowej (piłsudczycy), Niezależnej PPS (socjaliści) oraz Stronnictwa Narodowego. Rozmowy z  kardynałem A. Hlondem w celu dołączenia do Komitetu grupy chadeckiej zakończyły się niepowodzeniem, jednak kontakty z wysokimi hierarchami kościelnymi utrzymywano nadal. Marszewski został przewodniczącym Komitetu. Jednym z największych sukcesów nowej organizacji było wysłanie na zachód „Memoriału do ONZ”, w którym przedstawiono zbrodniczą działalność władzy komunistycznej w Polsce. Ponadto Marszewski, wraz z Wincentym Kwiecińskim (Prezesem III Zarządu Głównego WiN) spotykali się kilkakrotnie z ambasadorami USA i Wielkiej Brytanii w celu informowania ich o sytuacji w kraju.

Został aresztowany w styczniu 1947 roku. W trakcie procesu członków KPODPP Marszewskiemu „udowodniono” stałe rozbudowywanie struktur wojskowych w kraju, oraz intensyfikację działalności zbrojnej podziemia. Za tego typu „przestępsta” kara mogła być tylko jedna – śmierć.

Włodzimierz Marszewski został zamordowany strzałem w tył głowy, pochowany bez trumny poza ogrodzeniem cmentarza na Służewie. Przebywając w celi z Tadeuszem Macińskim powiedział mu: „Niech im Pan powie, że umrę jako wierny członek Stronnictwa Narodowego”.