By populacja mogła przetrwać niezagrożona wymarciem, współczynnik dzietności musi wynosić więcej niż dwoje dzieci na kobietę (Polska – 1,34).  Odpływ migracyjny Polaków do państw Europy Zachodniej (licząc wyłącznie tych, którzy deklarują iż nie zamierzają wracać), jest największy w powojennej historii Polski – można go porównać jedynie do ruchów ludności w okresie stanu wojennego. W przeciągu zaledwie kilku lat na stałe opuściło nasz kraj około milion sto czterdzieści tysięcy obywateli. Gdy nadejdą czasy, że aby utrzymać w Polsce bezpłatne szkolnictwo i szpitale, zawodowe wojsko oraz istnienie emerytur, szeregowy pracownik będzie musiał oddawać lwią część swoich zarobków, migracja do państw gdzie współczynnik dzietności, na skutek imigracji islamskiej i polityki prorodzinnej, obecnie przewyższa 2,0 (np. Wielka Brytania, czy Francja), z pewnością się nasili.

Jaka jest odpowiedź na to największe z wyzwań dla Polski XXI-szego wieku? W mediach i na salonach lansuje się model kobiety „samorealizującej się”, która nie dba o rodzinę i ognisko domowe, nie pragnie rodzić i wychowywać dzieci. Woli natomiast pełnić te funkcje, które do niedawna przypisywaliśmy wyłącznie mężczyznom, a które nie są w stanie zapewnić nam zastępowalności pokoleń. Repatriantom ze wschodu oraz ich potomkom pragnącym wracać do Ojczyzny zamyka się drzwi przed nosem. Do tego dochodzą coraz śmielsze głosy nieodpowiedzialnych polityków lewicy, walczących o jak najszybsze ustanowienie jak największej ilości antyrodzinnego ustawodawstwa.Nie można dłużej pomijać tego problemu w debacie publicznej. Jak to jest, iż młode Polki mieszkające w Polsce rodzić nie chcą, zaś te co wyemigrowały do Wielkiej Brytanii mają wskaźnik płodności wynoszący około 2,5 ?

Strach pomyśleć do czego doprowadzi tak krótkowzroczne, naznaczone prywatą i egoizmem podejście polskich elit. Rzeczpospolita za 20, 50, czy 80 lat będzie zupełnie innym krajem. O ile w ogóle etnicznie „będzie”.