Urodził się 25 stycznia 1930 roku w bogatej rodzinie. Był żołnierzem Armii Krajowej, ps. „Magik”, powstaniec warszawski,  kawaler Krzyża Virtuti Militari V klasy nagrodzony nim jako najmłodszy żołnierz AK.

Był synem Edmunda Władysława Antoniego Bartnika i Ireny z Borysoglebskiej. Jego siostra Maria Teresa ps. „Diana”, była łączniczką w batalionie „Parasol”. Przed wybuchem II Wojny Światowej, wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego. Po wybuchu wojny ojciec Jerzego Bartnika został rozstrzelany przez Niemców a on sam uczył się w szkole ojców Marianów na warszawskiej Pradze.

Matka przeprowadziła się do Zielonki, w jej domu produkowano części do granatów. W 1943 ktoś wystosował w tej sprawie donos i zostali aresztowani a następnie przewiezieni na Szucha. Jerzy z siostrą wyszli dzięki staraniom babci, matka natomiast została wywieziona do Auschwitz.

10 sierpnia 1943 roku, Bartnik rozpoczął służbę w oddziałach AK pod dowództwem majora Piwnika „Ponurego”. Na początku walczył w plutonie por Jerzego Oskara Stefanowskiego ps. Habdanka. Był najmłodszym żołnierzem zgrupowań w Świętokrzyskim. 16 września 1943 roku brał udział w akcji na Barwinku. Jeszcze we wrześniu awansowany na starszego strzelca. Przez pewien czas, z woli „Ponurego” przebywał w Warszawie. Kiedy wrócił ze stolicy, początkowo był kurierem. Wysłano Go do Florencji. W połowie 1944 roku został wspólnie z siostrą wprowadzony do batalionu „Parasol”. On został żołnierzem, siostra natomiast łączniczką. W lipcu 1944 otrzymał przydział do Kedywu KG AK, 3 plutonu 1 kompanii Batalionu AK „Parasol”.

W Powstaniu Warszawskim walczył w 3 plutonie 1 kompanii  Batalionu AK „Parasol” w zgrupowaniu „Radosław” na Woli. Walczył m.in o Pałacyk Michla a także bronił cmentarza kalwińskiego i ewangelickiego.  Od 9 sierpnia walczył na Starym Mieście. W Oddziale Specjalnym „Juliusz”, był dowódcą sekcji łączników i butelkarzy. Uczestniczył tam w obronie Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych. Podczas tych walk w wyniku postrzału stracił oko. Po operacji powrócił do swojego batalionu.

Przemieścił się kanałami na Śródmieście i tam kontynuował walkę z okupantem. Tam brał udział w walkach o kościół św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu. 23 września 1944 roku, jako najmłodzy żołnierz AK został odznaczony przez generała Komorowskiego Krzyżem Virtuti Militari V. Niedługo później awansowany na kaprala.

Po upadku Powstania aresztowany i przewieziony do Stalagu XIB Fallingbostel. Wyzwolony przez Brytyjczyków. Po wojnie to właśnie tam osiadł i został absolwentem metalurgii londyńskiej Politechniki. Do kraju wrócił w 1992 roku. 7 czerwca 2001, odznaczony Krzyżem Kwalerskim Orderu Odrodzenia Polski. 3 sierpnia 2008, w czasie obchodów wybuchu Powstania Warszawskiego, odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 13 grudnia 2011 r. na zator. Pochowany został na Wojskowych Powązkach.

w oparciu o:

www.1944.pl

www.wikipedia.pl

www.batalionparasol.pl