Płk Jan Rzepecki

Od 1912 był członkiem tajnego skautingu, następnie w Legionach Polskich. Od 1918 r. w Wojsku Polskim. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie dowodził kompanią 3. pp. Legionów. W latach 1922-1924 ukończył Wyższą Szkołę Wojenną, a następnie Szkołę Nauk Politycznych. W trakcie zamachu majowego 1926 roku, pozostał po stronie rządowej.

We wrześniu 1939 roku, zajmował stanowisko szefa III Oddziału Sztabu Armii „Kraków”. W konspiracji już od października 1939 r.  jako szef sztabu Warszawskiego Okręgu Służba Zwycięstwu Polski, następnie Związek Walki Zbrojnej (poprzedniczka AK).

W Armii Krajowej pełnił funkcję szefa Biura Informacji i Propagandy (BiP) Komendy Głównej.  Po klęsce Powstania Warszawskiego, przebywał w niewoli w obozach Woldenburg i Lamsdorf. Po powrocie do kraju w lutym 1945 roku, mianowany przez zastępcą Komendanta Głównego „Nie”(organizacja do walki z komunistami) Leopolda Okulickiego „Niedźwiadka”.

Po rozwiązaniu organizacji „Nie”, której w końcowej fazie istnienia Rzepecki był komendantem, mianowany przez Naczelnego Wodza gen. Władysława Andersa – Głównym Komendantem (Delegatem) Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj z zadaniem przejęcie dowództwa nad rozproszonymi oddziałami, po rozwiązaniu Armii Krajowej. Rzepecki osobiście opracował wytycznymi „Akcji Z”  (propaganda i wywiad w Ludowym Wojsku Polskim ), oraz „Akcji B” (organizacji oddziałów samoobrony). Dowiadując się o współpracy lubelskiej DSZ z UPA, kazał kontakty utrzymywać.

6 sierpnia 1945, widząc, że dalsza walka zbrojna jest skazana na porażkę, wydał rozkaz rozwiązania DSZ na Kraj. Już 2 września 1945 r. zorganizował spotkanie wyższych oficerów b. Armii Krajowej: Januszem Bokszczaninem, Józefem Rybickim, Janem Szczurkiem, oraz Antonim Sanojcą, w trakcie którego przedstawił deklarację ideową „O Wolność Obywatela i Niezawisłość Państwa – Wytyczne ideowe”. Dokument ten dał początek powstaniu nowej organizacji, tym razem czysto politycznej (przynajmniej w założeniach) Zrzeszenie „Wolność i Niezawisłość” (WiN). Od 2 września do 5 listopada 1945 piastował funkcję pierwszego prezesa, aż do aresztowania. W trakcie śledztwa, postanowił ujawnić swoich współpracowników, co sparaliżowało działalność Zrzeszenia na Obszarze Centralnym, a także przyczyniło się do zatrzymania skarbnika, wraz z funduszami organizacyjnymi o wartości 1 miliona dolarów. W pokazowym procesie, w trakcie którego Rzepecki został przedstawiony, jako człowiek załamany sytuacją podziemia, oraz nawołujący do wyjścia z „lasu”, skazany na karę 8 lat więzienia, w całości darowaną przez świeżo wybranego prezydenta Bolesława Bieruta. Kara miała kontrastować, ukazywać, że dowództwo Zrzeszenia dogaduje się z komunistami, wychodząc z więzienia bez kary, natomiast terenowi działacze, otrzymują wyroki śmierci (wykonywane).

W 1949 roku ponownie aresztowany, więziony do 1954. Następnie pracował w Instytucie Historii PAN, gdzie obronił doktorat. Zmarł w Warszawie 28 kwietnia 1983 roku.